Konan sem hafði ekkert að segja...

Það er alveg merkilegt hvað maður hefur ekkert að segja frá þegar maður er í skólanum nær allan sólarhringinn. Er á fullu að vinna slatta af verkefnum og svo er nottla alltaf þetta blessaða lokaverkefni sem hengur yfir manni. Það sér nú alveg til þess að maður hafi constant samviskubit allan þann tíma sem maður er ekki að læra að maður ætti nú að vera að læra. 

Við erum núna í samstarfsverkefni með Listaháskóla Íslands sem er mjög áhugavert. Við erum þrjár úr HR sem erum í hóp með fimm LHÍ krökkum. Það er bara snilld að prófa að vinna með fólki sem er ekki alveg á sömu línu og maður sjálfur. Þá sér maður alveg hversu mikið fólkið sem vinnur með manni dags daglega virðist steypt í mjög svipað mót og maður sjálfur. Þessir krakkar eru bara snillingar og við erum mjög ánægðar með samstarfið og mun þetta skila okkur heilmiklu síðar meir, þegar kemur að því að vinna með ólíku fólki...

Hélt upp á afmælið mitt síðustu helgi með smá teiti, ákvað að hafa fámennt en góðmennt þar sem íbúðin okkar verður jafnheit og góður dagur á Indlandi þegar fleiri en átta manns safnast hér saman. Fékk fullt af fallegum gjöfum og vil hér með þakka fyrir mig. Ég bætti sem betur fer ekki á mig neinum hrukkum, vona ég, en annars er ég svo blind að ég á erfitt með að sjá það. Og ef ég sé þær ekki, þá eru þær að sjálfsögðu ekki til. En langflottasta gjöfin (sorry allir hinir sem gáfu mér pakka), var frá Ingó mínum og var það Canon Ixus myndavél. Ég tók bara svona u.þ.b. 150 myndir á fyrstu tveimur dögunum. Ég setti best of afmælismyndir hérna til hliðar. Ég ætla framvegis að nota Picasa til að setja inn myndir, þar sem það er mun fljótlegra en að setja hérna inn á moggabloggið. Njótið vel...